Za Studium Historycznym miasta jeleniej Góry:
"Kościół parafialny w Strupicach, następnie filialny, cmentarny (ok. 1884 r.) p.w. Św. Jerzego, ob. parafialny p.w. Św. Wojciecha, ul. S. Moniuszki i M. K. Ogińskiego. Mur., ok. 1500, pocz. XVII w., 1723, 1747, 1749, 1932, 1964–1970, 1980–1982, Wpisany do rejestru zabytków nr 1425 decyzja z dn. 23.09.1965."
Do starego kościoła w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX wieku dobudowano nowy kościół z uwagi na rozbudowywane Zabobrze i mały wiejski kościółek nie wystarczał.

Kościół jest jednym ze starszych w Jeleniej Górze, a raczej – jej okolicach. Powstawał w czasach, kiedy to miejsce od centrum miasta oddzielały pola i łąki. To świątynia inkastelowana, czyli – położona na pagórku i chroniona murem obronnym – pozostałością z czasów wojen religijnych. W ten sposób fortyfikowano wiele świątyń w naszym regionie. Reliktem przeszłości godnym uwagi jest jeden z kilku jeleniogórskich krzyży pokutnych – stawianych przez sprawcę w miejscu zbrodni. Znajduje się tuż obok bramy wejściowej na teren kościoła, a datowany jest na około XIV – XVI wiek.
Do 1945 roku patronem świątyni był św. Jerzy. Później zastąpił go św. Wojciech. Trudno powiedzieć, dlaczego. Logicznym wytłumaczeniem wydaje się słowiański rodowód dzisiejszego patrona, który sprzyjał czasom „umacniania” polskiej tożsamości Ziem Odzyskanych. Nie było też kłopotu ze zmianą daty odpustu, bo zarówno św. Jerzy jak i św. Wojciech "narodzili się dla nieba" w tym samym dniu (23 kwietnia).
Z początku kościół był jedynie świątynią cmentarną, później – stał się filialną, a od czasów, kiedy w pobliżu zaczęły wyrastać blokowiska Zabobrza – czyli od początku lat 70. XX wieku – parafialną. Budynek parafii powstał tu zresztą znacznie później – bo około roku 1978. Wcześniej proboszcz – jak dotąd sprawujący wciąż posługę ksiądz Tadeusz Dańko – mieszkał w pobliskich Raszycach, a do kościoła przyjeżdżał na rowerze. Za: