Pierwsza wzmianka o zamku: 1364r.
W latach 1353-1364 książę Bolko II świdnicki wzniósł zamek na górze o wysokości 627m n.p.m., prawdopodobnie w miejscu starszej warowni. Twierdza tytułem zastawu w 1362r. trafiła w ręce niejakiego Thimo, a następnie Karola IV, króla czeskiego i cesarza niemieckiego. Zamek powrócił do książąt świdnickich i w 1377 lub 1381r. został przekazany przez księżną Agnieszkę, wdowę po Bolku II, Gotschowi II młodszemu z rodziny Schoffów (zm. 1418r.). W rękach jego potomków, rodziny Schaffgotschów, warownia pozostała do 1945r. (za wyjątkiem lat 1634-1649), przy czym do drugiej połowy XVII w. była siedzibą rodu. Pierwotny zamek składał się z cylindrycznej baszty, dwukondygnacyjnego budynku mieszkalnego, budynku bramnego i otoczonego murem dziedzińca. W warowni znajdowała się także kaplica p.w. św. Jerzego i św. Katarzyny. Ponieważ w twierdzy nie udało się wykonać studni w skale wykuto cysternę do magazynowania wody. Zamek na przestrzeni wieków był wielokrotnie rozbudowywany, między innymi: w XV w. dobudowano północne skrzydło i utworzono drugi dziedziniec, w XVI w. wzniesiono mury obwodowe, basteję północną i wieżę bramną, po 1648r. zbudowano nowy bastion, ściany kurtynowe oraz kuchnię na zamku dolnym. Zamek został poważnie uszkodzony w wyniku pożaru w 1675r. Rodzina von Schaffgotsch nie podjęła się jego odbudowy, przenosząc swoją rezydencję do Cieplic. Odtąd warownia zamieniała się w ruinę. Ruiny Chojnika bardzo szybko zostały atrakcją turystyczną. Pierwsze prace konserwatorskie prowadzono przy nich już w XIX w. Prace te kontynuowano po drugiej wojnie światowej, kiedy to zamek uzyskał status trwałej ruiny.
Zamek Chojnik wpisano do rejestru zabytków 25.11.1949 r., pod nr rej.: 85.